Ο γερμανικός εκβιασμός και η κτηνώδης επιβολή στον Νότο.

Το Βερολίνο, διαστρέφει την πραγματικότητα για να ικανοποιήσει τα εθνικιστικά και ταξικά του σχέδια για ηγεμονία στην Ευρώπη, με όργανο και προς όφελος του μεγάλου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου της Γερμανίας.

Έχουμε αναφερθεί πρόσφατα από την εκπομπή μας στη θεωρία που αγαπάει περισσότερο από οτιδήποτε η Μέρκελ. Ότι δηλαδή, οι λαοί του Νότου, αντιμετωπίζουν τώρα προβλήματα (ευφημισμός για την επίθεση που δέχονται από τη Γερμανία) χαμηλής ανταγωνιστικότητας, λόγω της αύξησης των μισθών που απολάμβαναν τα προηγούμενα χρόνια, έναντι των Γερμανών εργαζομένων. Επομένως τώρα πρέπει να πληρώσουν, με την έννοια της εσωτερικής υποτίμησης, δηλαδή υποτίμηση, ακινήτων, επιχειρήσεων και εργασίας. Ως εργαλείο χρησιμοποιείται η μείωση των μισθών, συντάξεων και γενικά των εισοδημάτων.

Είναι μια κλασσική περίπτωση, όπου η πολιτική επιλογή προϋπάρχει της οικονομικής επιχειρηματολογίας που επιστρατεύεται για να την δικαιολογήσει. Μαζί με τους μισθούς ανέβαιναν και οι τιμές των προϊόντων τα οποία ήταν κυρίως εισαγόμενα και κυρίως από τη Γερμανία, αυξάνονταν επίσης τα κέρδη των επιχειρήσεων και κυρίως των ξένων μεταξύ των οποίων πρώτες οι γερμανικές, αυξανόταν το κόστος του κεφαλαίου με αποτέλεσμα να κερδίζουν οι τράπεζες, μεταξύ των οποίων κυρίως οι ξένες που δάνειζαν το κράτος για να μπορέσει να συντηρήσει αυτόν τον κύκλο ελλειμμάτων στον Νότο, τα οποία μετατρέπονταν σε πλεονάσματα του Βορρά.

Η πολιτική απόφαση, ήταν να πέσει το κόστος της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων του Νότου, ώστε να εξαιρεθούν οι εργαζόμενοι του Βορρά, ως πρώτο ανάχωμα για να μην κληθούν να πληρώσουν το κόστος οι επιχειρήσεις του Βορρά, που είναι το δεύτερο ανάχωμα για να μην κληθούν να πληρώσουν την κρίση, οι κυρίως υπεύθυνοι, δηλαδή οι τράπεζες γενικά και κυρίως οι τράπεζες της Γερμανίας και του Βορρά.

Η πολιτική προπαγάνδα της Μέρκελ, αρχίζει και τελειώνει με την επίθεση στους μισθούς των εργαζομένων στο Νότο κι αυτό έχει απήχηση στους Γερμανούς πολίτες, γιατί στο εσωτερικό της Γερμανίας η λιτότητα των εργαζομένων εφαρμόζεται από τη δεκαετία του 1990 συνεχώς με σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές κυβερνήσεις. Τη δεκαετία του 1990 χρησιμοποιήθηκε ως αρχική δικαιολογία, η ανάγκη να εξαγοραστούν όλα τα περιουσιακά στοιχεία της Ανατολικής Γερμανίας από τις δυτικογερμανικές επιχειρήσεις, με προνομιακούς όρους. Η επόμενη δικαιολογία ήταν να ενισχυθούν κυρίως οι τράπεζες, οι οποίες είχαν επενδύσει στη φούσκα της τεχνολογίας. Η διαρκής λιτότητα των Γερμανών εργαζομένων, οδήγησε σε αύξηση των κερδών, σε αύξηση των ανισοτήτων και σε αύξηση της συσσώρευσης κεφαλαίου, το οποίο έπρεπε να επενδυθεί. Και επενδύθηκε με επεκτάσεις και εξαγορές των γερμανικών επιχειρήσεων σε όλον τον κόσμο, στην Ελβετία, στην Ανατολική Ευρώπη, στα βαλκάνια, στην Κίνα, στη Λατινική Αμερική, κλπ Έτσι το γερμανικό κεφάλαιο και κυρίως οι τράπεζες έγιναν πολυεθνικές επιχειρήσεις οι οποίες δρούν εκτός των γερμανικών συνόρων και δεν φορολογούνται εντός γερμανικής επικράτειας, με αποτέλεσμα το γερμανικό δημόσιο να στερείται εσόδων να μειώνεται αν και λελογισμένα το κοινωνικό κράτος, να μειώνεται το εισόδημα των Γερμανών εργαζομένων οι οποίοι σε ποσοστό 30% έχουν μερική απασχόληση και ασφάλιση. Η ευθύνη όμως δεν πέφτει στις μεγάλες γερμανικές επιχειρήσεις που αποφεύγουν την φορολογία όσο μπορούν με τις μεθόδους της υπεράκτειας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, αλλά στους εργαζόμενους του Νότου και στα κράτη του Νότου, οι οποίοι υποτίθεται ότι ζούσαν πέραν των δυνατοτήτων τους και δανείζονταν (από γερμανικές τράπεζες) για να συντηρήσουν το επίπεδο της ζωής τους.

Αυτή η οικονομική πολιτική, έχει όμως προφανή στόχευση και εθνική και κοινωνική. Εθνικά προσπαθεί να μετατρέψει τη Γερμανία σε ηγεμόνα της Ευρώπης, τσακίζοντας τα εθνικά κράτη του ευρωπαϊκού Νότου και κοινωνικά έχει στόχο να αυξήσει την κερδοφορία και τη συσσώρευση γερμανικού κεφαλαίου χρησιμοποιώντας τους μηχανισμούς της υπεράκτειας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Είναι εντελώς υποκριτικές και ανώδινες οι ατάκες της Μέρκελ ότι οι φορολογικοί παράδεισοι πρέπει να παταχθούν γιατί εξαιρεί τις γερμανικές τράπεζες και τις γερμανικές επιχειρήσεις από αυτή την καταστολή. Η κρατική ισχύς της Γερμανίας, χρησιμοποιείται μόνον για να στηλιτευθούν τα ξένα κράτη, οι ξένες τράπεζες και οι ξένες επιχειρήσεις. Εξαιρούνται οι γερμανικές. Φταίει η Ιρλανδία, η Ισπανία, Η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Κύπρος, αλλά όχι η Ντόϊτσε Μπάνκ, η Ντόϊτσε τέλεκομ, και οι Ντόϊτσε επιχειρήσεις. Αυτές προστατεύονται ως κόρη οφθαλμού.

Θύματα αυτής της παγκοσμιοποίησης, επομένως η γερμανική πολιτική είναι συμβατή με την αντίστοιχη αμερικανική, κινέζικη, γιαπωνέζικη, ρώσικη και κυρίως με το υπεράκτειο παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, μέρος του οποίου είναι το γερμανικό, είναι οι άνεργοι και οι εργαζόμενοι του ευρωπαϊκού Νότου. Εξαιρούνται της κρίσης φυσικά οι ντόπιες ελίτ, οι οποίες προστατεύονται γιατί χωρίς τη συνεργασία τους, δεν μπορούν να υποταχθούν οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι.

Φυσικά ένα μέρος της ντόπιας ελίτ, κυρίως η οικονομική ελίτ της πραγματικής οικονομίας, πλήττεται εξίσου από αυτή την πολιτική, όπως και η μεσαία τάξη η οποία φτωχοποιείται για να αυξηθούν τα κέρδη της ελίτ, δηλαδή των τραπεζιτών, των επιχειρηματιών που έχουν την έδρα τους σε υπεράκτειους παραδείσους και στην πολιτική ελίτ που τους διευκολύνει. Δείτε για παράδειγμα ότι τις εξαγορές έναντι πινακίου φακής των επιχειρήσεων που πουλάει το ΤΑΙΠΕΔ με έλεγχο της τρόϊκας, κάνουν υπεράκτειες εταιρίες, έστω κι αν αυτές ανήκουν σε Καναδούς, σε Καταριανούς ή στον Μελισσανίδη δηλαδή σε Έλληνες. Δεν είναι επιχειρηματίες που έκαναν τα λεφτά τους στην Ελλάδα και φορολογήθηκαν γι αυτά. Κι αυτό καταστρέφει ένα μέρος των επιχειρηματιών του Νότου, πράγμα που δεν βλέπω να έχει προσέξει ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος απλώς περιορίζεται να καταγγέλει τα πάντα, χωρίς να φτιάχνει ένα σχέδιο ανασυγκρότησης και άμυνας απέναντι σε αυτά τα σχέδια. Ούτε δημιουργεί τις συμμαχίες που πρέπει να δημιουργήσει για να το πετύχει σε κοινωνικό και σε πολιτικό επίπεδο. Και αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως επίσης και τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, για το λόγο ότι τις πολλές θέσεις εργασίας και τα δημόσια έσοδα τα δημιουργούν οι μικρές και οι μεσαίες επιχειρήσεις της πραγματικής οικονομίας και όχι οι υπεράκτιες επιχειρήσεις του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.