Όλοι έχουμε ακούσει το επιχείρημα ότι το νέο μνημόνιο δεν είναι σαν το πρώτο. Μάλιστα μερικοί ισχυρίζονται (από αυτούς που ψήφισαν και τα δύο μνημόνια) ότι στο δεύτερο μνημόνιο, μειώνεται το χρέος κατά 107 δισεκατομμύρια ευρώ, και συνεπώς μόνον αυτό κάνει τη διαφορά. Είναι μια κλασσική περίπτωση χειραγώγησης της κοινής γνώμης, με σκοπό να την εξαπατήσουν για να προσχωρήσει σε μια πολιτική επιλογή, στην οποία λογικά δεν θα προσχωρούσαν. Κι αυτό γιατί τα μισά από αυτά είναι δικά μας και συνεπώς δεν μας χαρίζονται αλλά θα τα πληρώσουμε αλλάζοντας απλώς όνομα λογαριασμού. Τα άλλα μισά που δεν είναι δικά μας για να καλυφθούν θα υποχρεωθούμε σε νέο δανεισμό με επαχθείς όρους. Το σημαντικό στην προηγούμενη πρόταση είναι οι «επαχθείς όροι». Αν δεν υπήρχαν θα ήταν συζητήσιμο αν θα ήταν και επωφελές.
Δυστυχώς οι αποφάσεις που αφορούν την Ελλάδα και ελήφθησαν χωρίς η Ελλάδα να μπορεί να συμμετέχει ισότιμα στο τραπέζι των συζητήσεων, θυμίζουν το ανάλογο της εκκαθάρισης εν λειτουργία μιάς πτωχευμένης ιδιωτικής εταιρίας. Η εμπειρία μας από τέτοιες περιπτώσεις είναι αρκετή για να ξέρουμε ότι οι διαχειριστές οι οποίοι τοποθετούνται από τους δανειστές στη διοίκηση της εταιρίας δεν ενδιαφέρονται ούτε για το μέλλον της εταιρίας ούτε για το μέλλον ή για τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά για την εκποίηση των έτοιμων εμπορευμάτων, για τη διατήρηση ανοικτής της επιχείρησης με το ελάχιστο προσωπικό, μέχρι να εκποιηθούν τα περιουσιακά και ρευστοποιήσιμα στοιχεία της και όταν αυτό ολοκληρωθεί η πώληση της συρρικνωμένης επιχείρησης η οποία έχει χάσει πλέον την πελατειακή της βάση, τη θέση της στην αγορά, το καλό της όνομα, την αξιοπιστία στους προμηθευτές και την ικανότητα πωλήσεων που είχε (άρα και ικανότητα παραγωγής κέρδους) σε τιμή που αποτελεί κλάσμα της αξίας των ακίνητων εγκαταστάσεών της.
Σε όλες τις περιπτώσεις, ο σκοπός των δανειστών είναι ο ίδιος. Αν όμως ζοριστούν από αμυνόμενους εργαζόμενους οι οποίοι όσο είναι απλήρωτοι δεν επιτρέπουν είτε εκποίηση των έτοιμων εμπορευμάτων, είτε τερματισμό της παραγωγής νέων, είτε πληρωμή των δανειστών κατά προτεραιότητα και κόντρα στο νόμο ο οποίος προβλέπει το ακριβώς αντίθετο (πρώτα οι εργαζόμενοι, μετά τα ασφαλιστικά ταμεία, μετά το κράτος, και μετά όλοι οι άλλοι) τότε αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σχέδιά τους, γιατί δεν νομιμοποιούνται να κάνουν τίποτα περισσότερο. Αν όμως οι εργαζόμενοι πληρωθούν προσωρινά μέσω ενός νέου δανείου, οι εργαζόμενοι χάνουν κάθε δικαίωμα και δεν μπορούν να εμποδίσουν την εκποίηση της περιουσίας της εταιρίας.
Κάτι ανάλογο γίνεται με την Ελλάδα γι αυτό και η φροντίδα να χάσει κάθε έννοια κυρίαρχου κράτους και να γίνει απλώς έδαφος που δεν έχει καθόλου τα στοιχεία οργανωμένου κυρίαρχου κράτους. Να εξομοιωθεί με μια οικονομική οντότητα ασαφούς περιεχομένου και δικαιωμάτων και οι συναλλαγές να ορίζονται από το δίκαιο που διέπει τις συναλλαγές μεταξύ ιδιωτών.
Έναντι ενός δανείου το οποίο εξασφαλίζει τη λειτουργία της χώρας για ένα τρίμηνο κάθε φορά, οι δανειστές κάνουν άλλο ένα βήμα κάθε φορά για να βάλουν στο χέρι την ιδιωτική περιουσία του δημοσίου, επιχειρήσεις ακίνητα και ορυκτό πλούτο, πληρώνοντας κάθε φορά όσα λιγότερα μπορούν, μειώνοντας τα εισοδήματα στο μισό κι από κεί ακόμα χαμηλότερα. Ταυτόχρονα αυτό δεν το κάνουν απλώς για να δανείζουν λιγότερα, αλλά για να μειώσουν την αξία του πλούτου στα χέρια ιδιωτών εντός Ελλάδος. Όλες οι ιδιωτικές επιχειρήσεις αξιζουν σήμερα το 10% τα ακίνητα έχουν ήδη μειωθεί κατά εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ και πάλι δεν τα αγοράζει κανένας και η εργασία στον ιδιωτικό τομέα αξίζει το πολύ 50% σε σύγκριση με το 2008 ενώ οι τιμές είναι τουλάχιστον 25% μεγαλύτερες. Δηλαδή ενώ οι ονομαστικοί μισθοί έχουν μειωθεί στο μισό, οι πραγματικοί μισθοί έχουν μειωθεί πάνω από 60%.
Και βλέπουμε ότι συνεχίζουν όσο δεν σημειώνεται μια γενική εξέγερση του πληθυσμού, αλλά μένουμε προσηλωμένοι στη συνταγματική τάξη δηλαδή τις εκλογές για να αλλάξει η κυβέρνηση. Επειδή όμως πρόκειται για συσχετισμούς δύναμης, δηλαδή οι επιλογές επιβάλλονται με τη βία και όχι με δημοκρατικές συνομιλίες και διαπραγματεύσεις, είναι φανερό ότι και εκλογές δεν θα γίνονται όσο η κυβέρνηση παραμένει ανεκτή από τους πολίτες.
Άλλωστε το δυτικό κοινοβουλευτικό σύστημα έχει δομηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να εκπροσωπεί μόνον το ένα τρίτο της πλουσιότερης κοινωνίας. Τα δύο τρία των οικονομικά ασθενέστερων πολιτών δεν εκπροσωπούνται. Αυτό είναι ολοφάνερο για παράδειγμα στις ΗΠΑ, όπου στις εκλογές συμμετέχει το πολύ το 38% των πολιτών που έχουν δικαίωμα. Οι υπόλοιποι δεν συμμετέχουν γιατί έτσι κι αλλιώς δεν τους αφορούν οι αποφάσεις που λαμβάνονται είναι εντελώς εκτός κοινωνικού συστήματος. Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα, οι πολίτες εκπροσωπούνταν στο παρελθόν κατά δύο τρία, αλλά τώρα τελευταία το ποσοστό έχει πέσει στο μισό.
Η επιδίωξη είναι πάντοτε να συμμετέχουν όσο το δυνατόν λιγότεροι και κυρίως τις αποφάσεις να λαμβάνουν ακόμα λιγότεροι ταυτίζοντας το εθνικό συμφέρον με το δικό τους συμφέρον. Σήμερα όλοι οι Έλληνες έχουμε καταλάβει ότι το εθνικό συμφέρον έχει ταυτιστεί με το συμφέρον των τραπεζιτών και μάλιστα των ξένων. Γι αυτό και βλέπετε ότι οι αποφάσεις δεν συζητούνται καν ούτε στο υπουργικό συμβούλιο, ούτε στη Βουλή, ούτε στις κοινοβουλευτικές ομάδες ούτε πολύ περισσότερο στο λαό, με τη δυνατότητα εκλογών και δημοψηφισμάτων. Αυτό το ξορκίζουν σαν να πρόκειται για μεταδοτική ασθένεια, σαν την πανούκλα του σύγχρονου καπιταλισμού. Η δημοκρατία όμως δεν είναι η πανούκλα, είναι η θεραπεία των σύγχρονων προβλημάτων για να δώσουμε προτεραιότητα στα προβλήματα των ανθρώπων αντί για την απληστία των λίγων. Γιατί η εργασία των ανθρώπων είναι μόνον αυτή που παράγει πλούτο και μπορεί να πληρώσει και χρέη, άρα να βγάλουν και κέρδη οι επιχειρηματίες και οι τραπεζίτες. Αν εξοντώσουμε την αγελάδα δεν μπορούμε να την αρμέγουμε. Και η αγελάδα πρέπει να έχει και την ελευθερία της να βόσκει στα λιβάδια, γιατί αν της το απαγορεύσουμε θα κολλήσει αρρώστιες και το γάλα της θα γίνει ακατάλληλο. Μόνον οι αγελάδες που προορίζονται για σφάξιμο περιορίζονται σε κλειστό χώρο, για να μην περπατάνε και γυμνάζονται ώστε το κρέας τους να γίνει πιο μαλακό και να μπορούν να το μασήσουν αυτοί που θα το φάνε.
Το ανάλογο σε επίπεδο χώρας είναι ότι δεν μπορεί να πληρώνονται κατά προτεραιότητα οι δανειστές και μετά να καλύπτονται οι πρωτογενείς ανάγκες των Ελλήνων. Ο εκτελεστικόςμηχανσιμός που πάει μαζί με αυτό τον πολιτικό στόχο, είναι η τάσκ φόρς που θα ελέγχει τα υπουργεία ώστε να εγκρίνει ή να απορρίπτει τις ανάλογες δαπάνες. Αυτός ο μηχανισμός χειραγώγησης της κρατικής μηχανής χρειάζεται στους δανειστές, ώστε παρά τις εκλογές να μην αλλάξει το κράτος στόχους. Να μην εγκριθεί κανένα αναπτυξιακό πρόγραμμα, το μόνο που θα έκανε αξιόπιστο οποιοδήποτε πρόγραμμα δημοσιονομικής λιτότητας, ώστε να μπορέσουν στη συνέχεια δηλαδή το 2013 που θα είναι έτοιμο το μόνιμο ταμείο σταθερότητας, να υποχρεώσουν την Ελλάδα να βγεί και από το ευρώ, δηλαδή από τον πυρήνα της πλούσιας Ευρώπης, μια πολιτική επιλογή που έγινε το 1980 και επιβεβαιώθηκε το 2000. Θυμίζουμε ότι το 2013 με το ESF θα παίρνει αποφάσεις με το 85% και όχι με ομοφωνία. Όταν λοιπόν Μέρκελ λέει ότι η Ελλάδα δεν θα βγεί από το ευρώ εννοεί ότι δεν υπάρχει τρόπος να βγεί χωρίς τη θέλησή της ως τότε. Μετά το 2013 μπορεί να υποχρεωθεί να το κάνει από το 85% εκείνων που συμμετέχουν.
Γι αυτό λένε ότι το δάνειο των 130 δισεκατομμυρίων ευρώ θα το δίνουμε με δόσεις, θα είναι σε δεσμευμένο λογαριασμό και δεν σας δίνουμε κανένα αναπτυξιακό πρόγραμμα, γιατί αλλιώς θα δεσμευθούμε να παραμείνεται στην ΕΕ. Κι αυτό δεν το θέλουμε. Αργότερα μπορούμε να διαπραγματευθούμε νέους όρους αντίστοιχους με της Βουλγαρίας ή της Λετονίας. Είναι τόσο καθαρά και διαφανή πλέον τα πράγματα που απορώ πως επιδιώκουν άνθρωποι που δούλεψαν επί δεκαετίες για να είναι η Ελλάδα μέλος της ΕΕ, να συνεργάζονται με εκείνους που επιδιώκουν την αποβολή μας. Για την Ελλάδα ήταν στρατηγική απόφαση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που μας έβαλε στην ΟΝΕ και την στρατηγική αυτή επιλογή στήριξαν όχι μόνον οι εργαζόμενοι, αλλά και οι επιχειρηματίες και οι τραπεζίτες. Αυτοί κανονικά θα έπρεπε να αμύνονται σε αυτές τις πολιτικές μείωσης της κυριαρχίας της χώρας και μετατροπής της σε ένα οικονομικό οικόπεδο χωρίς κανόνες. Κανένας Γερμανός ή Γάλλος ή Ιταλός πολίτης δεν έχει εγκρίνει τέτοια πολιτική ούτε και θα την εγκρίνει αν ερωτηθεί,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου