Πολλές φορές είναι αλήθεια ότι μου τη δίνει ο αρχοντοχωριατισμός σε συνδυασμό με τη νεοελληνική μιζέρια. Όταν μάλιστα τη βλέπω στο πρόσωπο υπουργών όπως είναι ο υπουργός Παιδείας, δηλαδή σε άτομα που πρέπει να είναι πρότυπα διανοούμενων, τότε δεν αντέχω πρέπει να το σχολιάσω…
Αντικειμενικά η θέση του υπουργού Παιδείας αρμόζει σε πολιτικούς πρώτης γραμμής και σε διανοούμενους ή παιδαγωγούς πρώτης γραμμής οι οποίοι καλούνται με τις πράξεις τους να διδάξουν δασκάλους. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο πρωθυπουργός βέβαια διάλεξε τον Ευρυπίδη Στυλιανίδη γι αυτή τη θέση, ο οποίος αποδεικνύεται στην πράξη ότι δεν είναι τίποτα. Δεν έχει δηλαδή αρετές που θα ενέπνεαν άλλους παιδαγωγούς ή διανοούμενους ή πολιτικούς να τον συνδράμουν όπου ο ίδιος έχει κενά.
Κατ’ αρχήν επιδεικνύει μεγάλη επιπολαιότητα στις συνεντεύξεις που παραχωρεί, και λέει σαν να είναι αληθινά κάτι δικής του έμπνευσης βερμπαλισμούς. Όπως για παράδειγμα ότι το δημόσιο πανεπιστήμιο δεν διορθώνεται και μόνον ο ανταγωνισμός με το ιδιωτικό μπορεί να το σώσει. Πράγμα που δεν νομίζω ότι ισχύ4ει οπουδήποτε στον κόσμο, άλλωστε ο ίδιος δεν επικαλέστηκε κανένα τέτοιο επιχείρημα. Στην Ελλάδα πάντως δεν ισχύει και ο ιδιωτικός τομέας ακόμα και όταν μεγαλουργεί, δεν βοηθάει καθόλου το δημόσιο. Πάρτε για παράδειγμα τα ιδιωτικά νοσοκομεία ή τα ιδιωτικά μαιευτήρια τα οποία ανθούν. Μπορεί να είναι καλύτερα ξενοδοχεία, αλλά δεν αναλαμβάνουν καμιά δύσκολη περίπτωση, ο΄’υτε των πελατών τους, αλλά τους στέλνουν με ασθενοφόρο την τελευταία στιγμή σε δημόσια μαιευτήρια. Δεν ρισκάρουν να δυσφημιστούν με τίποτα. Είναι μόνον για τις εύκολες περιπτώσεις. Και καλούς γιατρούς μπορεί να έχουν, αλλά δεν συγκρίνονται τα ιδιωτικά με δημόσια δθεραπευτήρια όπως π.χ. ο Ευαγγελισμός. Τόσα χρόνια κανένα ιδιωτικό δεν κατάφερε να φτάσει σε τέτοια επίπεδα και πολύ περισσότερο κανένα ιδιωτικό δεν επέδρασε θετικά σε κανένα δημόσιο. Ούτε στο ξενοδοχειακό επίπεδο. Μόνον οι Ολυμπιακοί αγώνες βελτίωσαν την υποδομή των δημόσιων νοσοκομείων.
Αντικειμενικά η θέση του υπουργού Παιδείας αρμόζει σε πολιτικούς πρώτης γραμμής και σε διανοούμενους ή παιδαγωγούς πρώτης γραμμής οι οποίοι καλούνται με τις πράξεις τους να διδάξουν δασκάλους. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο πρωθυπουργός βέβαια διάλεξε τον Ευρυπίδη Στυλιανίδη γι αυτή τη θέση, ο οποίος αποδεικνύεται στην πράξη ότι δεν είναι τίποτα. Δεν έχει δηλαδή αρετές που θα ενέπνεαν άλλους παιδαγωγούς ή διανοούμενους ή πολιτικούς να τον συνδράμουν όπου ο ίδιος έχει κενά.
Κατ’ αρχήν επιδεικνύει μεγάλη επιπολαιότητα στις συνεντεύξεις που παραχωρεί, και λέει σαν να είναι αληθινά κάτι δικής του έμπνευσης βερμπαλισμούς. Όπως για παράδειγμα ότι το δημόσιο πανεπιστήμιο δεν διορθώνεται και μόνον ο ανταγωνισμός με το ιδιωτικό μπορεί να το σώσει. Πράγμα που δεν νομίζω ότι ισχύ4ει οπουδήποτε στον κόσμο, άλλωστε ο ίδιος δεν επικαλέστηκε κανένα τέτοιο επιχείρημα. Στην Ελλάδα πάντως δεν ισχύει και ο ιδιωτικός τομέας ακόμα και όταν μεγαλουργεί, δεν βοηθάει καθόλου το δημόσιο. Πάρτε για παράδειγμα τα ιδιωτικά νοσοκομεία ή τα ιδιωτικά μαιευτήρια τα οποία ανθούν. Μπορεί να είναι καλύτερα ξενοδοχεία, αλλά δεν αναλαμβάνουν καμιά δύσκολη περίπτωση, ο΄’υτε των πελατών τους, αλλά τους στέλνουν με ασθενοφόρο την τελευταία στιγμή σε δημόσια μαιευτήρια. Δεν ρισκάρουν να δυσφημιστούν με τίποτα. Είναι μόνον για τις εύκολες περιπτώσεις. Και καλούς γιατρούς μπορεί να έχουν, αλλά δεν συγκρίνονται τα ιδιωτικά με δημόσια δθεραπευτήρια όπως π.χ. ο Ευαγγελισμός. Τόσα χρόνια κανένα ιδιωτικό δεν κατάφερε να φτάσει σε τέτοια επίπεδα και πολύ περισσότερο κανένα ιδιωτικό δεν επέδρασε θετικά σε κανένα δημόσιο. Ούτε στο ξενοδοχειακό επίπεδο. Μόνον οι Ολυμπιακοί αγώνες βελτίωσαν την υποδομή των δημόσιων νοσοκομείων.
4 σχόλια:
Πολλη καλη συγκριση δημοσιων και ιδιωτικων παν/μιων και νοσοκομειων. Παραλειψατε ομως την συγκριση δημοσιας και ιδιωτικης τηλεορασης οπου συμβαινει ακριβως το ιδιο. Εκει που σου εχει ερθει το overdose shock βλακειας ή τριανταφυλλοπουλοτραγκοθεμοτρεμιασης σε πανε επειγοντως στη ΝΕΤ να ισιωσει ο εγκεφαλος και ξανα μανα μετα.
Αντώνη σε άκουσα και στην εκπομπή σου για το ίδιο θέμα. Αν έχεις χρόνο ρίξε μια ματιά στις σκεψεις μου για το ίδιο θέμα.
Νομίζω ότι έχουμε τις ίδιες παραστάσεις για το πάθος των ΔΑΠιτών εκείνης της επόχής για την ιδιωτικοποίηση.
Μμμμ! Ναί φυσικά και έχεις δίκιο και για την ιδιωτική τηλεόραση, όπου μάλλον αρνητική μόνο επίδραση είχε η ιδιωτική τηλεόραση. Αντιθέτως όμως, στον πλουραλισμό των πολιτικών απόψεων, η ιδιωτική ραδιοφωνία και τηλεόραση, βοήθησε την κρατική. Έπαψε να είναι εντελώς ανάπηρη. Απλώς της έμειναν κουσούρια...
Ναι Γιώργο αλλά εκείνη την εποχή όπως ξέρεις, όλοι οι ΔΑΠίτες έβγαιναν ασπροπρόσωποι... ας είναι καλά οι φίλοι μας τα φρικιά, γιατί εμείς απλώς απορρίπταμε τις μομφές εναντίον τους.... δεν τους χειροκροτούσαμε... Μεγάλη πλάκα... από συνέδρια ως συνελεύσεις...
Δημοσίευση σχολίου